Αντιγραφή-επικόλληση από το οπισθόφυλλο:
«Ο Ματοβαμμένος Μεσημβρινός διηγείται τις περιπέτειες ενός νεαρού άντρα από το Τενεσί, Το αγόρι όπως αναφέρεται, που περιπλανιέται στο Τέξας στην δεκαετία του 1840. Αθώος κατ’ αρχή, πάει μαζί με μια ομάδα παραφρόνων και αιμοσταγών κεφαλοκυνηγών, που με αρχηγούς τον Τζον Γκλάντον και το Δικαστή Χόλντεν κι έχοντας μεταξύ τους τον πρώην παπά Τόμπιν, τον σημαδεμένο και χωρίς αυτιά Τόντβαιν, κι αλλά αποβράσματα, επιδίδονται στη δολοφονία και την κατακρεούργηση των Απάτσι, των Μεξικανών και των καουμπόηδων, χωρίς καμία διάκριση. Ξεκινώντας από μια εύθραυστη μονοτυπία, εκφυλίζονται με την πάροδο του χρόνου και μέσα από τις ωμότητες τραβάνε για την κόλαση… »
Μια φιλοσοφική σπλατεριά που παρουσιάζει με μοναδικό τρόπο την εξάπλωση της λευκής φυλής σε μια ξένη κι αφιλόξενη ήπειρο. Ένα βιβλίο στο οποίο απουσιάζει ο “καλός” και περισσεύουν οι “κακοί”. Ένα κατακόκκινο και ορμητικό ποτάμι με αξέχαστες μορφές να ταΐζουν στις όχθες τα όρνια. Μια ατελείωτη φρίκη στην οποία “άνθρωποι” κάθε ράτσας και απόχρωσης, προσπαθούν να επιβιώσουν σε μέρη που γεννήθηκαν από θεούς, πολλά χρόνια πίσω, πεθαμένους. Αν σου αρέσουν τα γουέστερν μπορεί αυτό να μη σου κάνει. Αν γουστάρεις τρόμο μπορεί να σε ενοχλήσει η ωμή πραγματικότητα που θα βρεις εδώ. Προσωπικά δεν ξέρω αν μου άρεσε ή αν θα το ξαναδιαβάσω κάποτε. Σίγουρα πάντως δε θα το ξεχάσω και πάντα θα αισθάνομαι τη φιγούρα του δικαστή να με “κόβει” κρυμμένος στις σκιές.
Α, και κάτι ακόμα, όποιος πιστεύει πως ο Μάρτιν σκοτώνει τους ήρωές του, δεν έχει διαβάσει ετούτο.
Το διάβασα από Ζαχαρόπουλο 1992, μετάφραση Σπήλιος Μενούνος.
…και πραγματικά τραβάνε για την κόλαση.
Σχολιάστε